Daarom deugt het niet om bewoners een garantie te geven dat
hun energieverbruik in hun nieuwe woning altijd nul is. Je ziet nu ook dat verschillende
nieuwbouwpartijen moeite hebben deze toezegging in een contract te gieten.
Logisch, want wie is er verantwoordelijk als het energieverbruik opeens sterk
afwijkt van het beloofde gemiddelde? De bewoner, de corporatie of de aannemer? Op
een heftige discussie over deze schuldvraag, zit niemand te wachten; zeker niet
de bewoner.
Toch lijkt dit onvermijdelijk, omdat de toezegging nul op de
meter is gebaseerd op een van tevoren berekend gemiddeld energieverbruik van de
woning. Daarbij is de meest beslissende factor: ‘het gedrag van de bewoners’ op
neutraal gezet. En juist dáár zijn de onderlinge verschillen het grootst: de
een voelt zich behaaglijk bij een gemiddelde kamertemperatuur van 21 graden;
een ander bij 18 graden; de een houdt ervan een kwartier onder de douche te
staan, een ander vijf minuten; de een doet regelmatig een raampje open; de
ander juist niet. Door afwijkend gedrag ontstaan grote discrepanties, waarbij
de ene bewoner een eindafrekening ontvangt van 4000 kWh en de andere van ruim 8000
kWh. En dan?
Daarom roep ik de bouwsector op dit soort garanties niet te
geven. Ik begrijp dat bewoners, corporaties en projectontwikkelaars behoefte
hebben aan zekerheid, maar beloftes doen over een bepaalde energieprestatie,
die door de eindgebruiker in hoge mate wordt beïnvloed, is weinig verstandig.
Geef in plaats daarvan garanties over
aspecten die u wel in eigen hand heeft, zoals de totale woning, of specifieke
onderdelen, zoals de isolatie, de PV-panelen of de CV-installatie. Maar
beloftes doen, gebaseerd op gemiddeldes, is hetzelfde als het gooien van een
boemerang: vroeg of laat krijgt u deze retour. Altijd op een onverwacht moment
én met een ongewenst effect.
