Het is gaan regenen helaas, dus is ze even binnen voor een kop koffie. “Ik ga zo naar huis, het is prima weer voor wat administratieve zaken”, zegt ze opgewekt.
Désirée is al dertig jaar huisschilder. In een heel ver verleden dacht ze er even over om stewardess te worden. Na de havo was het plan om een jaartje au pair te zijn in Parijs, om daarna naar de sociale academie te gaan. Tot haar vader vertelde over een meisje dat bij de marine stage ging lopen als schilder. “Ik had nooit eerder aan schilderen gedacht, maar het leek me erg leuk. Via een jaartje LTS om te kijken of ik het wat vond, ging ik naar de MTS om de schildersopleiding te doen. Daarna heb ik dit werk altijd gedaan. Wel met de nodige zijstappen hoor, ik heb een tijd als vertegenwoordiger bij een verffabrikant gewerkt, als receptioniste bij een landelijk beveiligingsbedrijf. Ook volgde ik de opleiding voor psychiatrisch verpleegkundige en werkte een tijdje als zodanig. Maar dat was het allemaal toch niet helemaal. Ik kwam steeds weer terug bij het schilderen.”
Apart, maar leuk
Geboren en getogen in de kop van Noord-Holland, belandde ze uit eindelijk in Deventer. Waarom hier? “Tja, l`amour”, lacht ze. Met man en honden is ze onlangs verhuisd vanuit het centrum van de stad naar een dijkwoning in de uiterwaarden.
In Deventer en omstreken is ze met haar bedrijf De Schildervrouw inmiddels een bekend persoon. “Ik heb veel aanspraak als ik ergens op de ladder sta. Mensen kennen me van een klus bij henzelf of bij buren of familie, maar onbekenden spreken me ook vaak aan. Het is toch niet heel gebruikelijk, een vrouwelijke schilder. Mensen vinden het leuk. Apart, maar leuk. Het is mooi werk. Ik kom op heel veel plaatsen en ik laat het altijd mooier achter dan ik het aantrof. Na dertig jaar vind ik het nog steeds leuk om een paar weken bij mensen over de vloer te komen en ze van behoorlijk nabij mee te maken. Maar het is ook wel zwaar werk, hoor. Gesleep met ladders, een steiger opbouwen, omhoog, omlaag, branden, schuren, lakken: heel fysiek allemaal. Daarbij speelt het weer ook altijd een rol. Ik denk er wel eens over om nog een paar jaar wat anders te gaan doen, maar weet nog niet wat.”
Vijfduizend kilometer roeien
In ieder geval staat er een lange `pauze` op stapel. In december 2020 gaat Désirée met drie andere vrouwen aan de Tallisker Whiskey Atlantic Challenge meedoen. Dat betekent een kleine 5000 kilometer over de Atlantische Oceaan roeien, van La Gomera naar Antigua. “We – Dutchess of the Sea, of kortweg DOTS – doen dat voor twee goede doelen: de Plastic Soup foundation en de stichting ALS Nederland. We hopen zo veel mogelijk geld bij elkaar te roeien. Het wordt heftig: twee uur roeien en twee uur slapen/rusten, met allerlei uitdagingen zoals blaren, zeeziekte, uitputting, stormen: we gaan het allemaal meemaken. Ik sta soms dagdromend op de steiger en dan gaat er van alles door mijn hoofd: ‘wat als dit…’, ‘hoe zal dat…’. Het is echt een enorm avontuur! We zijn al aan het trainen, én hard op zoek naar sponsoren. Straks gaan alle vrije uren in de voorbereiding zitten, met de wedstrijd als grande finale! Dat wordt dus sowieso een aantal maanden niet schilderen. Als we terug zijn, zie ik wel verder. De focus ligt eerst op de race.”
