Hij is al vele decennia architect, werkt voor een brede groep opdrachtgevers en ontwikkelde gedurende zijn carrière een bijzondere belangstelling voor het energiegebruik in de gebouwde omgeving. Waarom zoveel aandacht voor zonnestroom, terwijl ze daarmee 15 procent van hun behoefte dekken, vroeg hij zich af. Waarom niet veel nadrukkelijker ingezet op het oogsten van de zonnewarmte, denk ik dan. Per slot van rekening is ruim driekwart van de energie in een woning nodig voor warmte.
Van Herpt bedacht een 15 meter lange warmtezuil. De verticale warmtezuil bestaat feitelijk uit een aantal aan elkaar geknoopte kunststof absorbers die als een spiraal met een diameter van 50 cm worden afgezonken in een verticale put. De spiraalabsorbers, vervaardigd uit polypropyleen kanaalplaat, worden gemaakt door de Duitse fabrikant Mefa Solar Systems. De warmtezuil bij het pand van Van Herpt wordt geregenereerd door pv-panelen met daaronder zonnelectoren. Deze speciale panelen zijn ook een product van Mefa Solar Systems.
Eisspeicher
De warmtezuil is een natuurlijke eisspeicher. Met het energieopslagsysteem is het mogelijk om gedurende een langere periode energie te putten uit de faseovergang van water naar ijs. Wanneer een materiaal smelt of bevriest, wordt er bij een bijna constante temperatuur een bepaalde hoeveelheid energie opgenomen of afgegeven. Bij het smelten van bijvoorbeeld 1 kg ijs komt er zoveel energie (warmte) vrij dat je er dezelfde hoeveelheid water tot 80 °C mee kunt verwarmen (koeling). Deze latente warmte van de faseovergang wordt gebruikt om warmte op te slaan en te gebruiken wanneer dat nodig is.
Elke 3,5 meter van de zuil levert 1 kW warmte. De totale zuil kan dus 3 kW leveren. Hieraan is een pomp van 3 kW gekoppeld. Hoe langer de zuil, hoe groter het vermogen van de warmtezuil. Van Herpt beperkt de lengte van de warmtezuil niettemin tot 15 meter omdat het steeds lastiger wordt de spiraalabsorber netjes in de bodem te brengen naarmate de put dieper wordt. Bovendien moet dezelfde machine zowel het boorgat kunnen maken als de absorber aanbrengen. In Duitsland wordt het systeem al toegepast, zij het dat het dan wel losse – dus niet aan elkaar gekoppelde spiraalabsorbers betreft – die niet dieper dan 3 meter gaan.
Praktijktest
Binnenkort gaat een bronboorder bij het pand van Van Herpt de warmtezuil in de grond brengen. Het betreft een praktijktest waarvoor Van Herpt de kosten volledig op zich neemt omdat hij ervan overtuigd is dat zijn warmtezuil hem niet zal teleurstellen. “Ik ga de prestaties nauwkeurig monitoren. Het zou mooi zijn als er ook anderen zijn die de warmtezuil willen uittesten, waardoor we data kunnen verzamelen van meerdere praktijkcases.”
Van Herpt heeft nog geen idee wat de kosten zullen zijn van de warmtezuil. De prijs zal in elk geval wel beduidend lager uitvallen dan het bedrag dat gemoeid is met het boren van de (traditioneel) diepe bronnen voor water/waterwarmtepompen.
